Klaas

Hoofdstuk 1 – Geboren in een Trompetvormige Schoen

Klaas werd geboren in een trompetvormige schoen, midden in een sneeuwstorm van vanille-ijs en kersensaus. Zijn eerste huil veroorzaakte drie spontane fusies van universa. Vanaf dat moment was hij niet zomaar een kind, maar een kosmische anomalie. Zijn ouders – een pratende pannenkoek en een acrobaat-hagedis – probeerden hem een gedegen opvoeding te geven, maar Klaas communiceerde liever met cactusplantjes en vergeten sokken.

Hoofdstuk 2 – Ontbijtgranen met Bijwerkingen

Zijn jeugd werd getekend door de ontdekking van drugs in zijn ontbijtgranen. Elke hap cornflakes was een interdimensionale trip: hij proefde kleuren, zag geluiden en hoorde hoe de abstracte emotie “meh” zachtjes over kwantummechanica klaagde. Vanaf dat moment wist Klaas dat hij niet gewoon muziek zou maken – hij zou de werkelijkheid zelf herschrijven.

Hoofdstuk 3 – De Kaas-en-Sokken-Saxofoon

Op zijn achtste bouwde Klaas zijn eerste sax van gesmolten kaas, oude sokken en een klontje vloeibare tijd. De eerste toon die hij speelde scheurde de kosmos open: koeien gingen vliegeren, regenbogen werden koren, en tapijten probeerden stand-upcomedy. Hij richtte de band De Psychonautische Oliebollen op, bestaande uit een walvis die opera zong, een driepotige kip-drummer, een depressieve cactus en een slijmspook dat baslijnen door dimensies liet trillen.

Hoofdstuk 4 – Muziek die de Realiteit Herschrijft

Klaas’ kinderverslavingen maakten zijn concerten spectaculair en gevaarlijk: een snoepjesregen, breakdancende vliegen en semi-filosofische honden die kwantumfysica uitlegden.
Op een avond speelde hij zo hard dat de maan besloot bij hem in te trekken. Sindsdien drinkt hij elke avond een theelepel maanlicht om zijn sax te stemmen.

Hoofdstuk 5 – Portalen uit Noot en Chaos

Toen hij ouder werd, bleek dat zijn muziek portalen opende. Een lage C bracht een universum van broccoli-mensen, een hoge G# liet zwarte gaten polka dansen en een improvisatie riep een beschaving van pratende sokken op. Zijn muziek was geen kunst meer: het werd interdimensionale architectuur.

Hoofdstuk 6 – De Multiversale Meloen-Mobile

Zijn gigantische watermeloen op wieltjes veranderde in een voertuig dat door alle universa tegelijk reisde. Publiek werd meegesleurd: het ene moment zat het in een zaal, het volgende zweefde het door een melkweg waar pizza’s president waren en donuts de politie vormden. Klaas’ concerten waren niet optredens maar massale existentiële teleportaties.

Hoofdstuk 7 – De Discografie van Dimensionale Jazz

Klaas bracht tien albums uit, elk een portaal naar een nieuwe absurditeit:

• Quantum Jelly – melkwegdisco en zwaartekrachtvrije jam.
• Sokken en Sterrenstof – tienpotige octopusdrums en regenbooggongs.
• Walvisopera in Cactusmineur – walvisaria’s en spookpinguïns.
• Pizza van Parallelle Planeten – zingende pepperoni’s en kaasmeteoren.
• De Tijdloze Trompet van de Trompetvormige Schoen – mini-zwarte-gatstormen.
• Oliebollen en Oblivion – existentialistische donuts.
• Kolibrie Karmageddon – kolibriepoëzie en chocoladetsunami’s.
• Intergalactische Improvisaties – universa draaien synchroon.
• Regendruppels van Rood Neon – plasma polka en aurora’s in schoenvorm.
• Het Universum op een Watermeloen – eekhoorns dirigeren de tijd zelf.

Hoofdstuk 8 – Het Concert van 11.000 Universa

Tijdens zijn ultieme concert speelde Klaas zijn hele oeuvre. De gevolgen waren niet te overzien:
Publiek groeide extra armen om mee te klappen, regenbogen regen chocoladestift, pizza’s hielden filantropische debatten en de tijd zelf nam pauzes om mee te dansen. Elk universum, hoe groot of klein, bewoog synchroon. Het concert duurde niet uren, maar oneindigheden.

Hoofdstuk 9 – De Transformatie

Tijdens de slotnoot gebeurde het onvermijdelijke: Klaas verdween niet, hij werd muziek. Zijn huid smolt tot melodie, zijn hart sloeg in ritme en zijn adem was een eeuwige sax. Zijn schoenen – al die tijd geheime agenten – fluisterden: “Hij is er klaar voor.” Klaas veranderde in de noot achter de noten.

Hoofdstuk 10 – Eeuwige Resonantie

Klaas leeft nu als pure muziek. Elke jazzsolo in welk universum dan ook bevat een stukje Klaas,
elke middelgrote pannenkoek improviseert op zijn ritme en elke regenboog die ooit verschijnt, resoneert in zijn harmonie. Sommigen zeggen dat de oerknal slechts de eerste noot van Klaas was. Anderen geloven dat stilte zelf een echo van hem is. En soms, heel soms, bij het ochtendgloren, hoor je zachtjes een sax van kaas en sokken. Dan weet je dat Klaas nog speelt – eeuwig, passievol, en overal tegelijk.